Laaiend ben ik. Ziedend. Op mijn lamme lijf en op de spasmen, waardoor ik bij de minste opwinding in elkaar krimp als een baby. Ik wil schreeuwen, maar kan niet eens fluisteren. Dat vind ik nog het ergst, niet zomaar kunnen vertellen wat ik voel of wil, niet kunnen deelnemen aan gesprekken, niets kunnen delen met mijn kinderen.
Ik ben een toeschouwer in mijn eigen leven; iemand die er net zo goed niet kan zijn.
Paul Trossèl
